واکنش خداداد عزیزی به درگذشت مارادونا و شجریان| حماسه‌ساز ملبورن این روزها چه می‌کند؟

جواد طاری‌بخش|شهرآرانیوز؛ خداداد عزیزی نامش با حماسه ملبورن و صراحت بیان و البته برخی جنجال‌ها می‌آید؛ ستاره‌ای که بلد نیست مجیزگو باشد و همیشه هم به‌خاطر رک‌گویی و نیش‌دار‌حرف‌زدن، دشمنان زیادی برای خودش می‌تراشد. امروز حماسه ملبورن و صعود تاریخی تیم ملی فوتبال ایران به جام‌جهانی‌۱۹۹۸ فرانسه ۲۴ ساله می‌شود. خداداد عزیزی یا به قول جواد خیابانی غزال تیزپای فوتبال ایران، مهم‌ترین گل زندگی‌اش را در آن بازی به ثمر رساند و ایرانیان در سراسر جهان را خوش‌حال کرد. خداداد چهل‌ونه‌ساله که این‌روز‌ها در شبکه‌های اینترنتی به‌عنوان مجری فعالیت می‌کند، دیروز در منزلش میزبان ما بود و از کرونا تا گرانی مرغ، فوت استاد شجریان و مارادونا تا فوتبال مشهد و مرگ صحبت کرد.

خدا‌راشکر می‌کنم که در ۸‌آذر‌۷۶ آن شرایط رقم خورد و همه‌چیز دست به دست هم داد تا من آن گل را بزنم. از آن روز تا‌به‌الان فکر می‌کنم هیچ‌کس به‌اندازه من درباره آن بازی صحبت نکرده و هر چه بوده، گفته‌ام و رکورددار شدم (باخنده). خاطره آن بازی همیشه باقی می‌ماند و هیچ‌وقت این موضوع تمام نمی‌شود و برای مردم هم خیلی جالب و هیجان‌انگیز و فراتر از یک فوتبال بود.

‌اگر بخواهید از لحاظ فوتبالی نگاه کنید، من قبل از بازی با استرالیا و آن اتفاقات در لیگ آلمان بازی می‌کردم و قبل از آن بازیکن سال آسیا و بهترین بازیکن جام ملت‌های آسیا شده بودم؛ ولی آن‌گل به‌خاطر حساسیتش خیلی به دل نشست. حالا برخی افراد می‌گویند که خداداد بعد از این گل به شهرت رسید، در‌صورتی‌که این اصلا درست نیست و من هم در‌باره نظر این افراد نباید صحبت کنم.

متأسفانه در این فوتبال تعداد کارشناسان بیشتر از فوتبالیست‌ها‌ست، بعضی افراد هستند که هیچ‌چیزی از فوتبال نمی‌فهمند، ولی خودشان را کارشناس می‌دانند که طبیعتا وقتی علیه این افراد حرف بزنید، می‌شوند منتقد! من اعتقاد دارم مردم ما بعد از جام ملت‌های آسیا ۹۶ شدیدا فوتبالی شدند. در بازی با استرالیا هم همه پای تلویزیون نشستند و خیابان‌ها خلوت شد، یکسری از مدارس تعطیل شد، مغازه‌دار‌ها کرکره‌های مغازه‌شان را پایین دادند، افراد مسن سجاده پهن کرده و دعا می‌کردند و جوان‌تر‌ها انرژی می‌دادند و خیلی مسائل دیگر که همه آن‌ها باعث رقم‌خوردن حماسه ملبورن شد و اگر من هم به شهرت بیشتری رسیدم، کار خدا بوده است.

این‌روز‌ها فوتبال را دنبال می‌کنم، اما اینکه بخواهم در تیمی باشم، نه؛ این‌طور نیست. یکسری از دوستانم پیشنهاد‌های اقتصادی را ارائه کردند و الان بیشتر درگیر آن‌کار‌ها هستم. به‌هر‌شکل الان جوان‌تر‌ها در فوتبال هستند و ما هم گوشه‌ای مشغول کار خودمان هستیم؛ اما اینکه نخواهم پیگیر فوتبال باشم، نه این‌طور نیست. الان مشغول کار‌های اجرای کمپین‌های مختلف و مجریگری هستم.

وضعیتی که الان همه با آن درگیر هستیم، هیچ‌وقت تکرار نشده و از آماری هم که می‌شنوم، واقعا ناراحت می‌شوم. به‌معنای واقعی کلمه، کرونا دهان همه را صاف کرده است. سابقه نداشته این‌طور وسواس داشته باشم به زدن الکل و ضدعفونی‌کننده و ماسک. تنها‌جایی‌که می‌روم، منزل پدرم است؛ چون اگر یک‌روز او را نبینم، برایم سخت می‌شود. این وضعیت را که می‌بینم، برای پزشکان و پرستاران خیلی ناراحت می‌شوم که این‌قدر باید سختی بکشند و فکر می‌کنم وظیفه همه مردم است که دستورالعمل‌ها را رعایت کنند.

آمار فوتی‌ها را که می‌بینم، کمی نگران می‌شوم. من از مرگ نمی‌ترسم؛ چون اصلا فکر نمی‌کنم به مرگ و دوست دارم هر روز تلاش کنم و جلو بروم. ایده‌آل‌ترین سن برای فوتم را هفتادسالگی می‌دانم و دوست ندارم تا قبل از آن زمان، فوت کنم. هنوز به ۵۰ سال نرسیدم؛ اما چه می‌شود کرد. این شتری است که درِ خانه همه می‌خوابد. فقط امیدوارم برای من همان هفتادسالگی باشد (باخنده).

در این چند ماه اخیر ۲ اتفاق خیلی تلخ افتاد که یکی درگذشت استاد شجریان بود و دیگری هم فوت مارادونا بود. درباره استاد شجریان باید بگویم او یک مشهدی بود و استاد آواز ایران بودند. زمان فوت استاد خیلی ناراحت شدم و اعتقاد دارم کسی همچون ایشان در موسیقی دیگر تکرار نخواهد شد. پسرشان همایون هم چند‌بار با ما بازی کردند و وظیفه می‌دانستم هم در مراسم باشم و هم به همایون تسلیت بگویم.

من مارادونا را آن‌قدر دوست داشتم که زمانی که فوت کرد، بغض کردم و تنها‌فردی بود که دوست داشتم کنارش بایستم و با او عکس بگیرم. مارادونا را خیلی دوست داشتم و در گذشته تمام مسابقه‌های او را دیده بودم و حیف شد که نتوانستم از نزدیک مارادونا را ببینم. من لیونل مسی را هم دوست دارم؛ اما اعتقاد دارم مارادونا بازیکن دیگری بود و یک شعری هست که می‌گویند (صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را / تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید). معتقدم دیگر مثل مارادونا و شجریان نخواهیم داشت.

واقعا این‌روز‌ها وضعیت اقتصادی مردم خوب نیست و نمی‌دانم واقعا با این تعطیلی‌ها و محدودیت‌ها و گرانی‌ها مردم می‌خواهند چه‌کار کنند؟! دولت هم که روی هر چیزی دست می‌گذارد، گران‌تر می‌شود و شرایط برای مردم سخت‌تر. مگر می‌شود مرغ کیلویی ۴۰‌هزار تومان را همه بخرند؟ مردم در این موقعیت چه گناهی دارند؟ من سیاسی نیستم، اما واقعا شرایط سخت است. لبنیات و حبوبات و ملزومات مردم، چرا باید این‌قدر گران باشد و دولت هم کاری انجام ندهد؟

شهرخودرو آن‌قدر توقع‌ها را بالا برده که حالا همه از این تیم بالای جدول را می‌خواهند. رحمتی به نظر من تجربه خوبی دارد و باید به او فرصت داد. او تیم جوانی را نسبت به قبل بسته و نباید از او انتظار کار خارق‌العاده‌ای داشت. فقط امیدوارم در مشهد به شهرخودرو کمک کنند. شنیدم که بازی‌های این تیم را می‌خواهند به ورزشگاه ثامن ببرند. نمی‌دانم این چه کاری است که بدون نظر تیم و کادر فنی قصد چنین‌کاری دارند؛ آن‌هم در روز‌هایی که بازی‌ها تماشاگر ندارد. اگر قصد کمک ندارید، لااقل سنگ نیندازید جلو پای این تیم.

مگر می‌شود یگان‌ویژه سرِ بازی نیاید؟ این‌ها برای مشهد زشت است و همه فکر می‌کنند ما در این شهر دعوا داریم. حالا من را راه ندادند، عیبی ندارد؛ اما به تیم شهرمان که کمک کنیم. درباره راه‌اندازی ابومسلم هم اگر قرار بوده این تیم راه بیفتد، چرا قبلا آن را منحل کردند؟ تصور نمی‌کنم اصلا برای راه‌اندازی این تیم مجوز بدهند، ولی اگر بشود خوب است.

شهرداری و شورای شهر تنهاسازمان‌هایی هستند که به ورزش مشهد کمک می‌کنند. خدا‌راشکر که در شورای شهر افرادی هستند که به مقوله ورزش توجه دارند. چند بار با شخص کلائی، شهردار، جلسه داشتم و کاملا ورزشی و اتفاقا فوتبالی است و این بسیار خوب است. من فکر نمی‌کنم در سال‌های گذشته در هیچ زمانی این‌قدر از طرف شهرداری و شورای شهر به تیم‌های مختلف کمک شده یا امکانات ورزشی در شهر ساخته شده باشد. این‌ها به همان افزایش نشاط اجتماعی کمک می‌کند. یادم می‌آید زمانی که در ابومسلم بودم و تیم هم با مشکل روبه‌رو شده بود، هزار بار به دفتر شهردار آن زمان مشهد رفتیم و کلی ناله کردیم که به‌خاطر شهر مشهد و مردم به تیم کمک کنید. با هزار خواهش و تمنا در‌نهایت ۴۰ میلیون تومان به ما پول دادند که خودمان از این کمک خنده‌مان گرفته بود. حالا، اما خدا‌راشکر از سوی شهرداری و شورای شهر به ورزش شهر خیلی رسیدگی می‌شود.